چرتكه

مي‌گفتن اگه شعار هفته و صلوات بعدش رو خوب بلند داد بزنيم، ثوابش به اندازه‌اي‌ست كه اگه همه درخت‌هاي دنيا قلم بشن و درياها و رودخونه‌ها جوهر، بازهم نمي‌تونن ثوابش رو بنويسن. يه روايت ديگه‌اي هم بود كه ثوابش به اندازه تعداد قطرات آبي‌ست كه از پرنده‌اي كه تازه از آب مياد بيرون و خودش رو تكون مي‌ده، پرت مي‌شه اينور اونور. وقتي حنجره‌ام رو پاره مي‌كردم، همه‌اش پرنده و درخت ميومد جلو چشم‌ام. اينجوري بود كه ثواب كردن رو ياد گرفتيم، "ما دبستاني‌ها".