حالا هی بتازون

... مَشَی بوچان خدا حَقّ بُزِ بی شاخ را به بُزِ شاخدار وا نمی گذارد. درست است که او آدمی دُمبک دریده و دهن قیچی است، اما خدایی هم هست که آن بالا نشسته و دارد ما را نگاه می کند. در آن دنیا چنان بیخ خِرش را بچسبند که خودش حَظّ کند. نامه اعمالش را چه جواب می دهد؟! بگذار بخورد و کُلُفت بشود. همه چیز از باریکی پاره می شود، ظلم از کُلُفتی...

سالهای ابری- علی اشرف درویشیان