بهاری بود

حالا که جنگ دوازده روزه تمام شده‌ست (اینجایش کمی دلم لرزید که نکند این‌طور و آن‌طور اما فعلا در لذتِ آرام صلح غرقم.) انگار نور به چشم‌هایم برگشته. جای افتادن روی کاناپه و بالا پایین کردن این کانال خبری و آن یکی (عادت مداوم دوازده روز گذشته)، رفتیم خرید کردیم؛ کاهو، بساط مفصل سالاد و هرچه لازم بود برای پختن یک غذای ایرانی بعد از مدت‌ها، عدس‌پلو.

حالا که دارم این چند سطر را می‌نویسم، راه گلویم باز شده، می‌بینم چقدر هوای هلند خوب و دلپذیر شده و خانه را عطر برنج ایرانی برداشته، عطر شالیزار، عطر وطن.

کاشکی آخر این سوز بهاری باشد

سخت می‌گذرد، خیلی سخت. نقطه تعادل زندگی‌ام به هم خورده. حس‌های متناقض می‌آیند و می‌روند. خبرها و بحث‌های بی‌پایان این جنگِ تا به امروز ۱۲ روزه. پرخبری از هرچه تلخی و بی‌خبری از عزیزان و بی‌خبری و بی‌خبری و تنهایی. انگار زیر هجمه اخبار و اتفاق‌ها در خلا زندگی می‌کنم. تنها و دورافتاده در خانه‌ام و کنار پارتنرم که میخواهد و تلاش می‌کند که همراهم باشد اما نمی‌تواند و نمی‌شود. امروز دوستی با بغض می‌گفت شاید اگر همه نمی‌گذاشتیم و نمی‌رفتیم اینطور نمی‌شد. یعنی می‌شد که بمانیم و حریف باشیم؟ 

مغزم از فکر پر است. فکر اینترنتی که قطع است. فکر جنگنده‌ها که همین حالا از غرب راهی تهران‌اند. فکر تهران. فکر ایران.